Vrijdagavond, 13 maart 2009, begaven 3 personenwagens zich richting de Luttenberg. Bij aankomst werd de aanhanger uitgeladen en weldra sjorden er jonge mannen in kaki blouses met zeilen, takken en touw door het bos.
Ze hadden gehoord dat ze op hun overnachtingsplek waren gekomen en er waren geen tenten. Met touw, stokken en zeil werd er zo snel mogelijk een provisorische tent gemaakt, zodat ze in elk geval droog en warm konden overnachten. De avond viel in, en weldra maakte een knapperig houtvuurtje alles erg behaaglijk.
De volgende ochtend scheen er een flauw zonnetje op onze stoere survivallers. Snel werd het vuurtje weer opgestookt en weldra werden er eitjes gebakken en werd er koffie en thee gezet.
Toen de buiken eenmaal goed gevuld waren, was het tijd om een echte survivaltocht te lopen. In twee groepen zou deze tocht worden afgelegd. Tussendoor zouden er enkele opdrachten volbracht moeten worden, waarbij het eten voor die avond kon worden verdiend.
De tocht voer eerst met kompas over de Luttenberg, waarna er een stukje kaart werd overhandigd. Via deze kaart en nog een stukje kompas, kwamen de verkenners aan bij Lobke. Zij had de eerste opdracht. Door middel van goede schietoefeningen konden de heren hun aardappelen verdienen. Gelukkig kon iedereen aan de geëiste doelstellingen voldoen, en zo was iedereen verzekerd van aardappelen bij het diner. Dat was erg prettig, want als ze een opdracht niet zouden halen, konnen ze ook niet met de volgende opdrachten mee doen.
Na strippenkaart, oleaat en wederom kompas, werd Mart bereikt. Mart had een hele slappe kabelbaan, waarvan iedereen af moest, zonder de grond te raken. Het duurde even voor iedereen een goed plan had bedacht, maar uiteindelijk werd ook deze opdracht door iedereen met goed gevolg doorlopen. Hoewel…. Enkele verkenners hadden eigenlijk helmpjes nodig gehad. De groenten voor het avondeten waren bij deze verdiend.
De survivallars vervolgden hun weg en na enkele cryptische aanwijzingen bereikten de heren hun laatste challenge. Via een touw moest er over een beekje worden overgestoken. Dit bleek voor de meesten wat lastiger. Enkelen waren in een mum van tijd over het touw, anderen lukte het niet en haalden een nat pak. Voor de laatste groep was de tocht voorbij, gewikkeld in handdoeken werden zij per auto terug naar het kampterrein gebracht. Een tochtje voor hen, het vlees voor de anderen.
Terug bij het kampterrein, mochten de verkenners, die alle opdrachten hadden uitgevoerd uit maken of het vlees ook niet het beste over alle verkenners gedeeld kon worden. Is immers surrvivallen niet de kunst van overleven? Werken we niet in een team, en moeten we morgen niet weer verder? Wordt de ketting niet zwakker met zwakkere schakels? Al vrij snel waren de heren het er over eens. Iedereen krijg gewoon alles te eten, geen onderscheid, en de hike-bommen zaten weldra te smeulen in het hete gloei van het vuurtje.
’s Avonds werd er nog het een en ander geroosterd boven het vuurtje en snel daarna verviel het bos weer in diepe rust.
Zondag was er een relaxed programma. Er is wat geschoten met een buks en uiteraard is het vuurtje niet uit geweest. Tegen het einde van de middag was het tijd weer terug te gaan richting Hengelo, waar thuis een flinke douche op ons stond te wachten.
Groeten de Verkenners!