Kampverslag Gidsen en Verkenners.
Na een optreden van onze Sjönnie Knäckebröd was het dan eindelijk tijd voor de ouders om hun vervelende kindertjes een week af te staan. Dus voor de leiding weer een week de kans om er bikkels van te maken.
Aangekomen in Garderen zijn we begonnen met de kampopbouw, (ik weet dat je daar vaker mee begint wanneer je op kamp gaat) wat ’s avonds klaar was. Ook de spetter spatter (barbecue) van Christiaan was aan en lekker warm opgestookt. Komt er op een gegeven moment een verkenner aan, kan hij niet met zijn vingertjes van de spetter spatter blijven. Wat krijg je dan: zere vingers en 2e graads brandwonden aan je hand. In het woudlopers handboek staat beschreven dat je eerst moest koelen met water, voordat je meteen naar het ziekenhuis rent. Omdat rennen veel energie kost zijn ze maar met de auto gegaan en hebben bijna drie uur in het ziekenhuis gezeten. Ondertussen zijn de rest van de kindertjes verwent met saté snitzels, aardappelen en boontjes voor de broodnodige vitamientjes. Toen de verkenner terug kwam van het ziekenhuis, en al dat verband had laten zien, is deze toch nog even uitgelachen door de gidsenleiding. Maar dat lachen verging hen ook nog wel………
KOMT DIE PECH DOOR EEN BOZE BOSGEEST MET ROOD HAAR EN OP KLOMPEN RENNEND IN EEN BOXERSHORT???? Of lees: Marwin
’s Avonds hebben de kinders voor Elmer en Douglas nog spelletjes gedaan zodat zij ook tevreden waren. Of was het nou andersom?
Zondag hebben we ons basiskamp verkend. Op de fiets zodat ze niet voor niets zijn meegenomen, en dan bulten op waar kamelen jaloers op zouden zijn. Het was niet echt mooi weer dus hebben de kinders later gezellig bij de leiding gezeten. Maar de leiding heeft ook vakantie en dus heeft Sjönnie Knäckebröd ze op pad gestuurd om te kist te gaan zoeken aan de hand van een echte schatkaart. Maar zo’n kist vol goud is wel zwaar dus moest een aanhanger komen om het op te halen. Door elke dag een opdracht te doen konden ze een sleutel verdienen om de kist te kunnen openen. De eerste hadden ze dus verdiend, het goud lag immers op het basiskamp.
Door dit avontuurtje hadden die arme buikjes weer honger gekregen en moesten weer gevuld worden. Na het avondeten hebben we de kabelbaan gebouwd. De gidsen hebben de cursus “goed pionieren voor beginners” goed doorstaan en na een half uur stond er een supersnelle kabelbaan. Maar nog steeds: de leiding heeft ook vakantie en hebben we de kinders naar bed gestuurd om zich geestelijk en lichamelijk voor te bereiden op de hike…………….
Maandagmorgen, de arme zieltjes zijn vroeg uit bed gestuurd om zich klaar te maken voor de hike. Zoals eerder vermeld, het lachen zou de gidsenleiding ook nog wel vergaan, want opeens hoorde Diane heel veel kabaal. Gidsen schreeuwen wel vaker maar dit klonk toch wel paniekerig, dus heeft Diane de ochtendgymnastiek (gapen en uitrekken) verandert in een sprintje trekken. Marleen was aan het schommelen geweest en ze zich misgreep aan het paaltje en viel zonder pardoes op de grond. Schrik zal het wel zijn, dat het pijn doet, maar als je na 5 minuten een bochtje in haar arm ziet wordt het wel tijd dat je naar het ziekenhuis gaat. Ons verkennertje moest terug komen voor controle dus twee voor de prijs van één. We hebben de auto volgepakt met gewonden en zo zijn we naar het ziekenhuis gereden. Of we nog vaker zouden komen, want dan konden ze er bij het ziekenhuis rekening mee houden, was de vraag die de zuster van Marleen ons vroeg. Maar we zaten al over onze 10 procent, dus meer zal niet komen, gingen we vanuit. Er werden foto’s gemaakt en ja hoor, gebroken. Gipsen en toen weer terug naar ons basiskamp. Toms vingertjes waren al weer aan het helen, dankzij onze broeder Christiaan, die zorgde voor verbandjes en zalf, en er elke dag een kusje op gaf. De gewonden hebben we halverwege de route eruit gezet, zodat ze nog met de rest konden meelopen.
De verkenners waren al een flink stuk op de route, terwijl de dames in een verkeerde richting liepen. Ze moesten dus weer op het goede pad! gebracht worden, en na wat uitleg konden zij weer verder. Rond 5 uur hadden de kinders een onderkomen. De verkenners bij een boer met de bewaarziekte, de gidsen bij een oude man met twee paarden, dus alle hartjes waren blij. ’s Avonds zijn Richard en Ben nog langs geweest om te kijken hoe het met de kinders ging. Ook Patrick was van plan om te komen, maar kon helaas de weg niet vinden; vast zijn kompas vergeten…….
Dinsdag was het de bedoeling dat de kinders terug zouden lopen, maar omdat er enkele grote blaren te zien waren, zijn de dames met de fiets terug gegaan, om er zodoende een triatlon van te maken. Ze moesten namelijk ook nog eens zwemmen om weer schoon te worden in het ‘Rutbeek’. De verkenners moesten gewoon lopen en daaruit blijkt dat de gidsenleiding veel liever is dan de verkennerleiding, maar verschil moet er zijn. Rond 3 uur waren de gidsen en de verkenners er weer. Komt er een soldaat aan, die mee deelt dat er ’s avonds veel kabaal kon komen, omdat er flink geoefend werd. En gelukkig is er altijd wel een gids in de buurt om even een domme vraag te stellen. Waarom die meneer een badge op had met Jansen erop. Het antwoord kunnen jullie vast zelf wel invullen, maar deze gids wilde toch graag nog even antwoord. Uitgelachen door de soldaat en leiding moest iedereen de zwembroek of zwempak uit de tas halen en zich verzamelen in de centrale keuken. Met de auto naar ‘het Rutbeek’ om weer schoon te worden.
Het was geen denderend temperatuurtje, maar om iedereen het water in te krijgen kregen ze shampoo op het hoofd, dus moesten ze het water wel in. Even lekker kou kleumen, en iedereen was weer schoon. Daar worden ze nou bikkels van. Omdat de arme zieltjes, alle energie verloren hadden, heeft de leiding gezorgd voor drie *** pannenkoeken met appelmoes, suiker of hagelslag. Omdat iedereen na het eten de ogen op drie uur hadden staan, zijn de kinders naar bed gestuurd, zodat ze de volgende dag weer lekker fit zouden zijn.
Woensdag was het de bedoeling om een dagje uit te gaan, maar omdat de soldaten een oefening gingen houden in het bos, en wij uitgenodigd waren, is dit plan gewijzigd. Om twee uur zouden we een spectaculaire oefening zien, waar we van achterover zouden vallen. Vol goede moed liepen wij richting de oefening. Er zou door de soldaten een vrachtwagen worden overvallen, en de soldaten moesten rantsoen wat in de vrachtwagen lag, meenemen. Vol verwachting klopte ons hart, en daarom wilde het maar niet stil worden, maar na een boze blik van de opper opper soldaat was eindelijk iedereen stil. Het was wel grappig om te zien hoe de police army academy zich uitleeft in het bos. De één liet de patrouille achter om zelf weg te kunnen komen en de ander vloog met een hoeraatje uit het bos en struikelde even later op het bospad. Punt van het geweer in het zand; dat wordt dus zand krabben. Daar moesten we natuurlijk heel hard om lachen dus het was een geslaagde oefening. Uiteraard hebben we met z’n allen voldoende vechtfilms gezien en daarom gaven we het leger nog even tips en ideeën. Of ze het op prijs stelden weten we niet, maar wij vonden dat alles veel beter kon. Wat we nog meer hebben gedaan die dag? Geen commentaar, maar het was heel grappig. Voor verdere informatie verwijs ik u naar de gidsen of verkenners.
Donderdag gingen we dan eindelijk een dagje uit naar het Dolfinarium. Iedereen had boterhammetjes gesmeerd en daarna konden we weg. We werden weggebracht door Marwin, die niet mee mocht en netjes op het basiskamp moest blijven. Toen we binnenkwamen zijn we eerst naar de zeeleeuwenshow geweest. Heel leuk, dat de zeeleeuwen je netjes toezwaaien als je binnenkomt. Na deze spetterende show, is iedereen een andere kant opgegaan, dachten we. We kwamen elkaar weer tegen in de 3D zaal. Je krijgt dan zo’n grappig brilletje op en kun je kijken naar een film die voor je neus afspeelt. Er kwam water naar beneden vallen, we zaten op een trillende stoel, en de wind vloog je om de oren. Best wel spannend, maar er was nog veel meer te zien. De roggen aaien, de dolfijnenshow en een andere show met nog meer zeeleeuwen. Maar gelukkig hadden ze in het park ook een treintje. Daar moest iedereen nog even in. Ook de leiding moest mee, in deze sneltrein rond het park. Staan wij netjes op onze beurt te wachten, terwijl een stel ……… voor wilden kruipen. In ons woudlopershandboek staat beschreven dat zoiets niet mag, en er kwam dan ook veel commentaar van onze kant. Toen moesten ze wel weg, dus mochten wij instappen, dachten we. Maar nee, net voor ons ging het draadje dicht en konden we weer een kwartier wachten. Dat vond niemand de moeite waard, dus gingen we naar de glijbaan, om een wedstrijdje: ‘wie glijdt het snelst’, te houden. Iedereen moest op een mat gaan zitten en na het aftellen mocht je naar beneden. Wie er nou gewonnen had, zijn de meningen over verdeeld. Maar ik zeg dat ik gewonnen had…
Na dit avontuur op de glijbaan, gingen we nog even rondkijken in het souvenirs winkeltje om nog even een kaartje te kopen, en zijn we terug gegaan naar ons basiskamp. ’s Avonds hebben we gezellig met z’n allen rond het kampvuur gezeten, met veel chips, drinken en gezelligheid, totdat alle oogjes dicht vielen en zijn de kinders naar bed gestuurd. Ojee, de dames hadden opgevangen dat er enge mannen met struiken op het hoofd door het bos zouden struinen, dus dat werd gillen. Gelukkig was er een leiding die de dames kon verzekeren dat die enge mannen drukker waren met oorlogje voeren, dan met het struikelen over de haringen. Iedereen was weer gerust gesteld en konden dan eindelijk lekker slapen. Maar ook de leiding zag van alles kruipen en lopen, dus moest er even gekeken worden wat ze aan het doen waren. Wat bleek, tien soldaten (ja, je leest het goed) hebben de hele nacht onze hudo bewaakt. Je weet maar nooit of er nog een agressieve TEENAGE MUTANT HERO KEUTEL uit de hudo komt zetten. Dus ook de leiding kon met een gerust hart gaan slapen.
Vrijdags zijn de dames naar Apeldoorn geweest om te winkelen, terwijl de heren een fietstocht moesten fietsen. Ook hieruit blijkt dat de gidsenleiding veel liever is dan de verkennerleiding. We hebben alle gidsen in de auto gestampt en op naar Apeldoorn. Je betaald slechts f20,- parkeergeld dus een koopje om te gaan winkelen in Apeldoorn. Alleen was het meeste zakgeld al op aan snoep en ijsjes, dus veel uit te geven was er niet. Maar er rond sjokken is ook leuk, kun je gaan bekijken welke rare dingen te koop zijn in Apeldoorn.
Terwijl de gidsen zich vermaakten op een terrasje, gingen de heren al zwetend de omgeving van Garderen bekijken. Maar zij hebben wel gezien uit welke put de paarden van Napoleon hebben gedronken. Dus het was voor hen een informatieve bezigheid. Ook de dames waren goed bezig, zij konden de prijs goed vergelijken met de prijzen in Hengelo. Conclusie: scheelt erg weinig.
’s Avonds was het traditiegetrouw de Bonte Avond. De heren hadden de stembanden flink getraind, en zongen als de Poolse Nachtegaaltjes een lied om de leiding flink te grazen te nemen. De dames deden de talkshow ‘Mary Finger’, waaruit blijkt dat de gidsenleiding heel lief is voor elkaar?!?! Je niet wil weten wat er zoal in de leidingtent gebeurt, en dat Sabine toch eigenlijk wel een man is. Na deze optredens hebben we de week besproken en de conclusie was dat ze het allemaal heel leuk vonden. Helaas was het kampvuur al uit, want Elmer had het om 4 uur al aangestoken, hij wilde het zo graag, dus om 11 uur was het al afgelopen met het kampvuur. Gelukkig waren er nog lampen die we daarom maar hebben aangestoken, zodat we toch nog gezellig bij elkaar zaten.
Zaterdag was een trieste dag, we moesten naar huis. Hoe we ook geprobeerd hebben om het stuur richting Garderen te krijgen, de auto’s reden alleen maar richting Hengelo. Waar we hebben opgeruimd en de kinderen hebben uitgezwaaid. De bikkels gingen terug naar paps en mams, en wij bleven nog even zitten om alle leuke herinneringen boven te halen.
Michel, Tom, Rik, Gert-Jan, Kelly, Marijke, Marleen en Nicole, namens de leiding: bedankt voor dit zeer geslaagde zomerkamp.
P.s. De heren kunnen zich nog bedenken om terug te komen bij de verkenners, wat moeten jullie toch zonder broeder Christiaan, bosgeest Marwin, Trechcoat Douglas en Campfuurexpert Elmer.
Indien jullie je willen aanmelden om bij de gidsen te komen, zeggen wij, jammer dan.