We werden opgepept en gecoached door onze licht tot zeer zwaar aangeschoten ondersteuning van Scoutinggroep Delden en Peter. Peter bakt overigens ontzettende lekkere tosti’s!!! Na 30x keer alles ingepakt te hebben en 50x kijkend of we alles wel hadden, gingen we met onze veel te zwaar beladen heuptas ( met als gevolg dat het een enkeltas werd) met de fiets op weg naar de Start op het Wedren-plein. Om daar vervolgens om 4.00uur te starten en uitgezwaaid te worden door aangeschoten Nijmeegse studenten. Na Nijmegen uit te zijn gelopen stond onze persoonlijk ondersteuning ( scouting Delden en Peter) ons uit bleren m.b.v. een megafoon. Zodoende waren wij voldoende opgepept om te beginnen aan een gruwelijke nachtmerrie, weet je wel hoe ver 50km???!!!!! Nou wij aan het eind van de dag wel, en we kunnen vertellen HET IS EEN BEST EIND...
Maar goed we weten het, we hadden er zelf voor gekozen, dom, dom, dom, dom en nog eens dom, en soms best saai! Maar de 1e dag hebben we de tocht, wat dus best een eind was wel goed uitgelopen. Sabine had zo’n zin in rode diesel (alias wodka plus) dat ze zelfs over de finish is heen gerend. Tja wat drank allemaal wel niet kan doen..
Na heerlijk te zijn wezen zwemmen, konden de eerste blaren geprikt worden en konden we genieten (ahum) van een heerlijke massage van de fysio.  Aangezien het behoorlijk druk was konden we vroeg (lees 22.30u) ons bedje inkruipen.

En konden we woensdag weer om 2.45uur fris en fruitig ( lees: spierpijn, verkrampingen, stijfheid en blaren) opstaan om om 4.00uur weer aan de start te verschijnen.
Na ongeveer een uur lopen waren we al weer zo soepel dat  het lopen redelijk vlot ging. Toen we de dodelijke saaie 50km lus ingingen werden we het toch wel een beetje zat. Want langs die lussen staat helemaal niemand om je op te peppen en dat heb je toch wel nodig anders begonnen de pijntjes de aandacht op te eisen ( heb medelij). Al met al zijn we deze dag redelijk goed doorgekomen en gelukkig gefinisht. Dit keer al niet meer rennend voor de rode diesel. Na wederom lekker gezwommen te hebben was het tijd voor de blaren. En we kunnen je vertellen dat daar vandaag veel tijd voor nodig was. Sabine had er weliswaar 1 en Simone ongeveer 17 aan beide voeten. Al haar tenen werden dan ook ingetaped behalve beide middeltenen, wel zielig voor deze tenen want ze voelde zich behoorlijk buitengesloten kan ik je vertellen. Na wederom een heerlijke massage van de fysio konden we dan weer vroeg ( lees: 22.30u) naar bed.

Donderdagnacht begon het echte drama. Opgezwollen voeten, benen als lood, blaren, zere knie begonnen parten te spelen. Na een emotioneel ochtendritueel wist de ondersteuning ons weer aan de Start te krijgen, Simone weliswaar op sandalen. Haar voeten waren zo opgezwollen dat ze niet meer in haar bergschoenen paste. Op ongeveer de helft  van de tocht werden er tussentijds blaren geprikt, andere schoenen gepast  ( die overigens toch niet paste), hevige huilbuien en een knieband aangemeten hadden we onze tranen en pijnen onder de arm gepakt en zijn we verder gestrompeld.
Ongeveer 16km voor de Finish moesten helaas onze wegen zich toch scheiden en zijn we ieders apart gaan lopen. Simone moest wachten op blaren prikken en Fysio. Gezien haar toestand dit toch wel vereiste. Peter is toen met haar verder gelopen. Sabine wandelde gestaag de zevenheuvelenweg over en haalde de Finish. Waar ze met smart wachtte op Simone en Peter. Simone daarentegen was blij dat er zoveel bomen op de zevenheuvelenweg stonden, waar ze af en toe mee kon knuffelen.
Maar ook zij en Peter haalde gelukkig de Finish. Vandaag werd er niet meer gezwommen en er rechtstreeks ruim baan gemaakt werd naar de blaren prikkers en fysio. Wat zoals je wel na kunt gaan nog langer duurde dan voorgaande avonden. Na enige controle of het nog wel verantwoord was om morgen verder te lopen waren we nog net door de keuring en konden we naar bed.

Om vervolgens vrijdag gigantisch brak en met geen zin weer op te staan. Deze ochtend kwamen we dan ook tot het emotionele besluit dat Simone echt niet meer in geen enkele schoen of sandaal paste en helaas niet de Vierdaagse kon uitlopen. Wat voor Sabine dus betekende dat ze vandaag de laatste dag alleen moest lopen en dan is 50 km nog langer……..
Na in Beers behoorlijk chagrijnig te zijn aangekomen (lees; geen zin meer, waarom doe ik dit, waarom is het zulk rot weer??) ging Sabine verder met het laatste deel van de 50km lus. Nog nooit heb ik mijn leven zo saai rotstuk alleen gelopen, ondanks dat er toch best veel mensen de 50km liepen. Gesteund door vele telefoontjes en sms-jes van Simone werd het toch wel wat gezelliger.
Het hielp me op de been dat er in Cuijk een pontonbrug lag die gebouwd was door militairen, wat dus zou betekenen dat er daar ook genoeg van rond zouden lopen. Maar helaas, niet dus. Maar ook daar weer ook al mijn moed bij elkaar geraapt te hebben, kwam ik dan eindelijk op de verzamelpost, waar al mijn vriendje en vriendinnetjes waren om mij met gladiolen en felicitaties te overspoelen.
Vandaar uit zijn we met alle lopers de laatste 5 km van de Via Gladiola over te gaan. Om zodoende de finish te bereiken en het felbegeerde gouden, glinsterende, Koninklijk onderscheiden, voor Simone jaloers makende Vierdaagse kruisje in ontvangst te mogen nemen. Wat was ik blij en toch ook wel een beetje trots, ook op Simone want we mogen niet vergeten dat ze wel 150km heeft gelopen en de laatste dag voor haar zelfs op sandalen!!!

Hierbij willen we nog in het bijzonder noemen dat Andre Morskieft zich aan zijn afspraak heeft gehouden en aan de Finish stond. Weliswaar niet met Gladiolen, want die waren op. Maar we waren ook zeer tevreden met de rozen.

Lieve mensen,
uit ons verhaal lijkt het waarschijnlijk luguber, wreed en zeer pijnlijk om de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. Dat is ook wel zo, maar het was een ervaring om nooit te vergeten, zo gaaf. Je kunt je niet voorstellen hoeveel mensen er lopen, langs de weg staan en met je meeleven.
We willen iedereen dan ook bedanken voor de vele sms-jes en telefoontjes die we hebben gehad!!

Echter zijn we wel tot de volgende conclusie gekomen;

Hierbij geven wij jullie dan ook de volgende uitdaging;

WIE HAALT ONS VOLGEND JAAR IN?????

Veel liefs en de groetjes van,

Simone en Sabine